|
Brecht Arnaert (N-VA) heeft met zijn essay "De Kwantumsprong" een opmerkelijke bijdrage geleverd over een mogelijke uitweg uit het oeverloos communautair gekissebis. In een notendop komt het hier op neer: Vlaanderen moet niet de splitsing van België vragen. Wel moet Vlaanderen beslissen dat de democratie wordt hersteld, zodat niet de minderheid maar wel de meerderheid regeert. Dit moet gebeuren door de staatshervorming van 1970 te herroepen. Dit staatshervorming was min noch meer een staatsgreep "die van een democratisch meerderheidssysteem een dictatuur van de minderheid heeft gemaakt", zowel op wetgevend als op uitvoerend en op rechterlijk gebied.
"Gedaan met onderhandelen", zegt Arnaert, "Weg met de pariteit in de regering: proportionele vertegenwoordiging is de enige democratische optie. Weg met het belangenconflict: politiek IS een belangenconflict. Weg met de alarmbelprocedure: democratie IS de procedure." "Nergens op de planeet bestaat een land waarvan een bevolkingsgroep die zelf de meerderheid van het land uitmaakt, secessie wil plegen. Secessie is bij uitstek een minderheidsstandpunt. De meerderheid vraagt niet naar secessie, maar bestuurt het land… Niet het uitroepen van de onafhankelijkheid is de eerste prioriteit, maar het uitroepen van de soevereiniteit van de Vlamingen binnen de Belgische constructie". "Dat kan door een eenvoudige resolutie. Het volstaat dat een gewone meerderheid van Kamerleden van de Nederlandse Taalgroep een "Plakkaet van Verstotinghe" aanneemt waarbij alle institutionele blokkeringsmechanismen ongegrond worden verklaard. Ongegrond wil zeggen niet gegrond in de werkelijkheid. Gebaseerd op een leugen. Irrationeel. Ondemocratisch. Immoreel."
Wanneer de franstaligen het daarmee niet eens zijn zal niemand hen hinderen om zelf de onafhankelijkheid van Wallonië uit te roepen, maar dan wel op eigen kosten.
Precies het inzicht dat dergelijke resolutie nodig en voldoende is, noemt Arnaert een 'kwantumsprong', een sprong naar een ander niveau van politiek inzicht en politiek denken.
Het voorstel van Arnaert is een te overwegen piste om de democratische werking van het land te herstellen. Het veronderstelt echter weer een variante van"vijf minuten politieke moed", nu niet om BHV te splitsen, maar om dertig jaar ondemocratische staatshervorming ongedaan maken We hebben zo vaag de indruk dat die vijf minuten nog langer kunnen worden. Het komt er bijgevolg op aan een duidelijke meerderheid van Vlamingen te vinden die te vinden zijn voor het herstel van de democratie. Dit houdt in dat een breed deel van het kiezerscorps, dat vandaag nog vertrouwen stelt in de politici en in de partijen die blijven zweren bij een ondemocratisch België, gewonnen wordt voor een voorstel dat, het weze duidelijk gezegd, niet het einde van België beoogt. Anderzijds wordt van de landgenoten die gewonnen zijn voor de splitsing van het land, verlangd hun ambities (tijdelijk?) in te tomen.
En hier zitten we dan met een belangrijk probleem : wanneer men het project van her-democratisering van België wil realiseren, zal men een bijkomend belangrijk gedeelte van de openbare opinie moeten overtuigen en niet afstoten. Dit aspect is ook levensgroot aanwezig in het essay van Arnaert. Terwijl zijn actuele politieke stellingname heel redelijk is en begrijpelijk voor wie de Belgische situatie kent, vindt hij het nodig van dit voorstel totaal overbodig uit te bouwen op grond van de Amerikaanse filosofe Ayn Rand, zijn "favoriete filosofe en de grootste inspiratiebron in al mijn denken en doen".
Ayn Rand (1905-1962), een Amerikaanse van Russische afkomst. Haar ideeëngoed is extreem kapitalistisch: Een mens is radicaal egoïstisch, en dat is goed. Ieder voor zich geeft het beste resultaat. Alle relaties tussen de mensen zijn marktrelaties. De vrije markt lost uiteindelijk alle problemen op. Hebzucht is goed en solidariteit is uit den boze. (Wie er meer wil van weten kan terecht op internet bij Hans Achterhuis, al vindt Arnaert dat Achterhuis hier een schandelijk portret levert van Rand). Niet toevallig is een belangrijk medestander van Ayn Rand de voorzitter van de Amerikaanse Federal Reserve, Alan Greenspan, geweest). Vandaag zijn haar opvattingen erg populair bij de extreem-rechtse Tea-Party.
Het is schier ongelooflijk dat een jonge Vlaamse denker in deze periode dergelijke filosofie aanhangt. De zogenaamde vrije markt is bezig de wereld om zeep te helpen. Ze zorgt voor een continue financiële crisis op wereldniveau, ze vergroot de kloof tussen arm en rijk tot een ongekende dimensie. Ze veroordeelt miljoenen tot de zwartste miserie. En lokaal: ze laat de Vlamingen opdraaien voor de speculatieve misdaden van het bankwezen. Een dergelijk systeem, dat inderdaad de solidariteit tussen mensen verafschuwt en het eigenbelang laat primeren op het gemeenschappelijk welzijn, zou moeten onaanvaardbaar zijn voor elke democraat.
Met een dergelijke instelling is het uiteraard onmogelijk grote delen van de Vlaamse bevolking te winnen voor een kwantumsprong. Vooral dan de werkende bevolking, die momenteel zowat het enige milieu is waar de notie solidariteit nog leeft.
Verantwoordelijkheid komt voor solidariteit, meent Arnaert in navolging van Rand. Terecht voor wat de Belgische communautaire kwestie betreft. Fout wanneer men dit principe uitroept als een fundamenteel beginsel. Toegepast op sociaal vlak houdt dit in dat de slachtoffers van het kapitalisme geen beroep kunnen doen op de solidariteit van de gemeenschap. Werklozen en armen zijn zelf de eerste oorzaak van hun toestand, en moeten niet rekenen op de solidariteit van de gemeenschap! Breek dus de werklozenvergoeding af, beperkt de pensioentjes, laat de jonge afgestudeerden zelf hun problemen oplossen, enz.enz.
Om het duidelijk te maken: Niet bisschop De Smedt is verantwoordelijk voor het misbruik van jongetjes, wel de jongetjes zelf die zich niet verzet hebben… Met een dergelijke anti-sociale denkwereld gaat men zeker geen nieuwe krachten aanboren in die Vlaamse volkse middens die men nog moet overtuigen van het herstel van de democratie in België.
Op de belangrijke momenten van haar geschiedenis heeft de Vlaamse beweging de boot gemist. Zo was het in de jaren dertig, wanneer gekozen werd het extreem rechtse nazistische gedachtengoed . Men voelt de nefaste gevolgen ervan nog doorwerken tot vandaag. De poging van het Vlaams Blok om dit voorbeeld te volgen, is grandioos mislukt. Maar men kan de vraag stellen: Gaat men vandaag eenzelfde weg op? Kiest men in de NV-A opnieuw voor de hedendaagse extreem-rechtse ideologie,nu in de vorm van het radicale donkerblauwe liberalisme, in de vorm van het mensonterende radicale kapitalisme van de financiële wereldmachten? Zijn Yan Rand en Theodore Dalrimple de ideologische zwepen waarmee men het Vlaamse volk wil koest houden? Wie echt begaan is met de toekomst van het Vlaamse volk moet dergelijke oriëntatie even radicaal verwerpen.
Tot besluit: Arnaert levert interessant politiek denkwerk voor de toekomst van Vlaanderen in of buiten België, en daarvoor is zijn essay erg nuttig. Maar bespaar ons de anti-sociale, anti-solidaire instelling die de N-VA vervreemdt van een belangrijk deel van de Vlaamse bevolking. Geen Rand, geen Dalrimple, wel de goeie oude Vlaamse solidaire traditie van strijd voor behoud, herstel en verruiming van de democratische en sociale rechten.
Jef Turf
< alle waarderingen en recensies
|
